Żywe jest Słowo Boże i skuteczne

Mieszkańcy Kafarnaum byli bardzo uprzywilejowani. Chcąc nie chcąc byli świadkami objawiania się boskiej mocy Jezusa z Nazaretu. W pewnym sensie, dzięki temu, że Jezus dłuższy czas przebywał w ich mieście, można by było o Nim też powiedzieć Jezus z Kafarnaum, skoro wielu spośród biblistów to miasto nazywa miastem Jezusa. To tu ludzie „zdumiewali się Jego nauką; uczył ich bowiem jak ten, który ma władzę, a nie jak uczeni w Piśmie” (Mk 1,22). Nauka to przecież słowa. Te mogą być ulotne, ale też mogą człowieka przenikać aż do szpiku kości.

Nie da się ich zważyć, ale ich wagę odkrywa się przez skutki. Nie przez przypadek autor listu do Hebrajczyków zapisał: „Żywe jest słowo Boże, skuteczne i ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, przenikające aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku, zdolne osadzić pragnienia i myśli serca” (Hbr 4,12). Tę moc Bożego słowa mieszkańcy Kafarnaum odkrywali, byli jej świadkami. Słowo, które niosło życie. Bo czyż nie było życiem obdarzenie kogoś zdrowiem? A czyż uwolnienie od złego ducha nie jest nowym życiem dla ludzkiego ducha (por. Mk 1,25-26)?

Nie tylko słowo, które padało z ust samego Chrystusa było i jest żywym słowem. Po to było też posłannictwo proroków, by głoszone przez nich słowa przynosiły życie; niekiedy życie ciała, ale zawsze życie ducha. „Wzbudzę im proroka spośród braci, takiego jak ty, i włożę w jego usta moje słowa, będzie im mówił wszystko, co rozkażę” (Pwt 18,18). Urząd proroka nie wygasł, on jest ciągle aktualny. Każdy, kto proklamuje (uroczyście głosi) słowo Boże jest prorokiem. Trzeba najpierw głosić sobie, a potem innym, by wiarę umacniać, bowiem „wiara rodzi się z tego co się słyszy, tym zaś, co się słyszy, jest słowo Chrystusa” (Rz 10,16).

Słowo Boże. Wciąż żywe i skuteczne. Dla wielu ta teza jest wręcz nie do obronienia. Zamknęli bowiem słowo Boże (Pismo Święte) w ścisłych klamrach historii, bo powstało przed dwoma tysiącami lat i niby nie przystaje do współczesności. Pokryli Biblię patyną kurzu, stawiając ją na półkę i traktując tylko jako bibliofilski egzemplarz. Ale ono – słowo Boże – nadal będzie żywe i skuteczne. Potrzeba jednak tych, którzy je światu będą ogłaszać.

„Bóg nie byłby Bogiem, jeśliby zadowalał tylko intelekt. Aby prawdziwie być Bogiem, musi On władać sercem i przemieniać je. Bóg musi znajdować swój wyraz w każdym najdrobniejszym czynie swojego wyznawcy” (Mahatma Gandhi).

ks.Andrzej Szopiński