Liturgia Dnia

 
Odsłon artykułów:
2143090

Świadectwo życia osób konsekrowanych

        

         Człowieka można poznać po stylu życia. Chrystus podpowiedział pewną praktykę życiową i nawet Sam nią żył. To styl rad ewangelicznych: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Stąd powinno być tak, że osobę konsekrowaną – kapłana, zakonnicę, czy członka instytutu świeckiego – można rozpoznać po tym, że w sposób wręcz radykalny niż inni chrześcijanie żyją w czystości posłuszeństwie i ubóstwie.

         W dzisiejszym świecie ślady Boga są jakby pozamazywane. Dlatego bardzo aktualnym i pożądanym jest zdecydowane świadectwo życia osób konsekrowanych.

         Kim są osoby konsekrowane? Gdyby spojrzeć na od strony zewnętrznej, to trzeba powiedzieć, że nie różnią się niczym od innych ludzi – chyba że szczególnym strojem (habitem); chociaż nie zawsze (zgromadzenia bezhabitowe, instytuty świeckie). Jest jednak jedna przeogromna różnica. Te osoby odkryły szczególny Boży dar, wezwanie, powołanie. To one w cichości swego serca usłyszały głos przynaglającego Boga: „Jeśli chcesz być doskonały, idź, sprzedaj, co posiadasz, i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie. Potem przyjdź i chodź za mną” (Mt 19,21).

         Czy zlaicyzowanemu obecnemu światu potrzebne są osoby konsekrowane? Czy może to już tylko jakiś relikt przeszłości?

         Świadectwo życia osób żyjących radami ewangelicznymi ma nawet w takim świecie wielkie znaczenie. Osoby te spotkały w szczególny sposób Boga w swoim życiu. Przypominają swoją osobą, że każdy jest przez Boga powołany, by kochać Boga i drugiego człowieka. Przypominają, że najważniejszymi sprawami w życiu nie są dobra materialne, sukces, powodzenie, lecz Bóg, który jest Miłością. W ich świadectwie dostrzegamy prawdę o życiu wiecznym, że to, co piękniejsze powinno nas dotykać po drugiej stronie życia.

         Konsekracja to wejście w szczególną przyjaźń z Bogiem, to jakby być domownikiem Boga samego.

 

         „Europa wciąż potrzebuje świętości, proroctwa, działalności ewangelizacyjnej i służby osób konsekrowanych. Trzeba również podkreślić specyficzny wkład, jaki instytuty świeckie i stowarzyszenia życia apostolskiego mogą wnieść przez swe dążenie do przemieniania świata od wewnątrz mocą Błogosławieństw (Jan Paweł II, adhortacja apostolska „Ecclesia in Europa”, nr 37).

Ks. Andrzej Szopiński