Ewangelizować poprzez modlitwę

         Wydawać by się mogło, że Ewangelia o chwaście przeniknięta jest tylko i wyłącznie pesymizmem. Czy aby na pewno? Sam wzrost chwastu i pszenicy obok siebie nie powinien przerażać, albowiem żniwo jest najważniejsze. Bóg, jako żeńca, będzie umiał oddzielić chwast od dobrej rośliny. Jakaś wielka nuta nadziei przebija z przypowieści o ziarnku gorczycy. Ono samo bardzo małe, a wyrasta zeń potężne drzewo. Tak jest z tym, co posieje sam Bóg. Owe przypowieści to odwieczna prawda o ciągłej walce dobra ze złem, ukazana przez Chrystusa w bardzo obrazowy sposób. Na Bożej roli szatan ciągle próbuje zasiewać ziarno chwastu, jakim jest zło. Jednak to, co posiane przez Boga, bądź przez Jego wysłanników w perspektywie eschatologicznej zawsze wyda dobry plon. Dobro jak kłos pszenicy wyda plon. Ono jest silniejsze, trwalsze i powszechniejsze. Ma bowiem dobrego Siewcę. I tutaj jest właśnie źródło chrześcijańskiej nadziei.

Chrześcijański sposób korzystania z wolnego czasu

         Każdy czas jest darem Boga. Darem, którego nie można przecenić. Także czas odpoczynku, wakacji, urlopów ma wymiar Bożego daru, nawet Bożych zadań wobec człowieka. Odpoczywając niejako naśladujemy samego Boga, który przecież pracował sześć dni, zaś siódmego odpoczął (por. Wj 20,11). I Pan Jezus zalecił wypoczynek rozradowanym sukcesami ewangelizacyjnymi Apostołom. Mieli pójść na miejsce osobne i odpocząć nieco.

Głosić Ewangelię – słowo nadziei

         „Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom” (Mt 11,25). Gdyby te słowa Pana Jezusa przyłożyć do współczesności, to zapewne niezbyt komponowałyby się z naszą obecną rzeczywistością. Stawiać na piedestale prostaczków. Wydawać, by to się mogło czymś niemodnym, tchnącym wręcz naiwnością; nawet brakiem roztropności.

Świadectwo życia osób konsekrowanych

         Człowieka można poznać po stylu życia. Chrystus podpowiedział pewną praktykę życiową i nawet Sam nią żył. To styl rad ewangelicznych: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Stąd powinno być tak, że osobę konsekrowaną – kapłana, zakonnicę, czy członka instytutu świeckiego – można rozpoznać po tym, że w sposób wręcz radykalny niż inni chrześcijanie żyją w czystości posłuszeństwie i ubóstwie.

         W dzisiejszym świecie ślady Boga są jakby pozamazywane. Dlatego bardzo aktualnym i pożądanym jest zdecydowane świadectwo życia osób konsekrowanych.