Abyśmy szli i owoc przynosili

Dzieci, przyglądając się rolnikowi dokonującemu zasiewów jeszcze według starych metod (zasiew ręczny), niejednokrotnie go naśladowały. On siał ziarno, one zaś markowały tę czynność rozsiewając wokół siebie drobne kamienie czy piasek. Jakże różny ów zasiew. Rolnik sieje życie, albowiem ziarno jest żyjącym zarodkiem, z którego z wielką energią wyrośnie zielony pęd. Zaś piasek czy kamienie nie dają życia; one w pewnym sensie symbolizują martwotę.

Zaproszenie do słuchania Słowa Bożego

Wydawać by się mogło, że mówić w sposób obrazowy, nawiązując do realiów życia, byłoby jak najbardziej komfortowo dla obu stron, a przede wszystkim dla słuchacza. Stąd może dziwić pytanie uczniów skierowane do Jezusa, może nawet jako jakiś delikatny zarzut: „Dlaczego mówisz do nich w przypowieściach?” (Mt 13,10). Przypowieści na pewno nie były formą mowy bezpośredniej, nie był to również prosty styl przemawiania.

Otwórzmy szeroko oczy serca

Można coś przyjmować z naiwnością. Można także nad tą samą rzeczywistością dywagować, roztrząsając wszelkie za i przeciw, a także różne obiektywne i subiektywne uwarunkowania odbioru informacji. Jest jeszcze inne pojmowanie: prostota wiary, która pozwala być uczestnikiem Bożego Objawienia.

Znaleźć życie w krzyżu

Pokój i miecz. Dwie przeciwności. W ustach Chrystusa brzmią jak zgrzyt. Ewangelia miłości, a teraz słowa o poróżnieniu i nieprzyjaźni, nawet wśród najbliższych (por. Mt 10,34-36). Jednak są to tylko pozory jakiejś dysharmonii. Jezus – ogłoszony jako książę pokoju – przychodzi już jako sędzia. Stąd owo porównanie do ostrego miecza, który tnie i rozdziela (por. Mt 10,34).