OŚWIADCZENIE
RZEWODNICZĄCEGO KONFERENCJI EPISKOPATU POLSKI
W ZWIĄZKU Z PUBLIKACJAMI DOTYCZĄCYMI
METROPOLITY KRAKOWSKIEGO KARD. KAROLA WOJTYŁY
Święty Jan Paweł II to jeden z najwybitniejszych papieży i największych Polaków. Jego papieskie przepowiadanie, apostolskie wizyty, a także wysiłki dyplomatyczne przyczyniły się do wzrostu duchowego milionów ludzi na całym świecie. Dla nich Papież Polak był i pozostaje moralnym punktem odniesienia, nauczycielem wiary, a także orędownikiem w niebie.
W tym świetle szokujące są próby zdyskredytowania jego osoby i dzieła, podejmowane pod pozorem troski o prawdę i dobro. Autorzy tych dyskredytujących głosów podjęli się oceny Karola Wojtyły w sposób stronniczy, często ahistoryczny, bez znajomości kontekstu, bezkrytycznie uznając tworzone przez Służby Bezpieczeństwa dokumenty za wiarygodne źródła. Nie wzięli przy tym pod uwagę istniejących raportów i opracowań, które rzetelnie ukazują jego słowa i czyny. Członkowie Rady Stałej Konferencji Episkopatu Polski już raz podkreślili (18 listopada 2022 roku), że medialny atak na kard. Karola Wojtyłę, a następnie Papieża Polaka i jego pontyfikat ma swoje głębsze przyczyny.
Chciałbym w tym miejscu wyrazić moje serdeczne podziękowanie tym wszystkim, którzy w ostatnim czasie bronią dziedzictwa i osoby św. Jana Pawła II, który m.in. przyczynił się do wyzwolenia Polski i innych państw spod sowieckiego komunizmu.
To właśnie poczynając od decyzji Jana Pawła II, Kościół podjął zdecydowany wysiłek powołania struktur i opracowania jednoznacznych procedur, by zapewnić bezpieczeństwo dzieciom i młodzieży, należycie ukarać winnych przestępstw seksualnych, a przede wszystkim wspomóc osoby skrzywdzone. Wydając dokument Sacramentorum sanctitatis tutela
dla całego Kościoła, który uznaje krzywdę wyrządzoną dziecku w sferze seksualnej za jedno z najcięższych przestępstw, Jan Paweł II zobowiązał wszystkie episkopaty świata do wprowadzenia szczegółowych norm postępowania w takich przypadkach. Była to decyzja ze wszech miar bezprecedensowa i przełomowa.
Obrona świętości i wielkości Jana Pawła II nie oznacza, oczywiście, twierdzenia, że nie mógł on popełniać błędów. Bycie pasterzem Kościoła w czasach podziału Europy na Zachód i blok sowiecki oznaczało konieczność mierzenia się z niełatwymi wyzwaniami. Trzeba też być świadomym tego, że w tamtym okresie obowiązywały, nie tylko w Polsce, inne niż dzisiaj prawa, inna była świadomość społeczna i zwyczajowe sposoby rozwiązywania problemów.
Wzywam zatem wszystkich ludzi dobrej woli, by nie niszczyć wspólnego dobra, a do takiego należy niewątpliwie dziedzictwo Jana Pawła II. Polacy winni pamiętać o błogosławieństwie, jakie Opatrzność dała nam za sprawą tego Papieża.
Warszawa, 9 marca 2023 roku
✠ Stanisław Gądecki
Arcybiskup Metropolita Poznański
Przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski

Słuchajmy Pana

Bardziej zaufanym osobom, tym wybranym, przedstawia się intymne sprawy swojego serca. Nie wszystkich dopuszczamy do takiej bezpośredniej, wyłącznej relacji. Musiał Chrystus mieć szczególne zaufanie do Piotra, Jakuba i Jana, skoro tylko ich zabrał na wysoką górę (por. Mt 17,1). Tradycja biblijna umieszcza to wydarzenie na Górze Tabor w Galilei. Wybrani uczniowie i wydarzenie niecodzienne. Wobec tych uczniów Chrystus przemienia się. Nawet Jego ubiór jest w ocenie wzrokowej inny, bo lśniąco jak światło. Ubiór Chrystusa to nie jedyne zdziwienie dla Apostołów. Widzą też Mojżesza i Eliasza, rozmawiających z Jezusem. Jak reagują? Zdziwienie, zaskoczenie mieszają się ze strachem. Chcą postawić trzy namioty: dla Jezusa, Mojżesza i Eliasza (por. Mt 17,3-5).

Powróćmy do źródła

         Życie bez wody jest praktycznie niemożliwe. Brak wody dla żywych organizmów jest wielkim niebezpieczeństwem. Dla Izrealitów wędrówka przez rozpalony piasek pustynny i wciąż gorejące słońce mogła przynosić wiele niepokojów, a nawet strachu przed przyszłością – i to nieodległą. Mojżeszowy gest wyprowadzenia wody ze skały – stał się ratunkiem i nadzieją na przyszłość (por. Wj 17,5-6). Albowiem źródło wody rodzi życie.

Żyjmy sercem

Nowy Prorok, więc nowa nauka. Niejednokrotnie Chrystus nazywał swoje nauczanie „nowym przykazaniem”, jednak wcale nie oznaczało to – choćby wielu się tego spodziewało – całkowitego odcięcia się od prawa Starego Testamentu. Prawo to, niegdyś uroczyście przekazane przez Mojżesza, stanowiło najwyższą świętość w Izraelu. Rewolucjonista (największy w historii ludzkości), jakim okazał się Jezus, mógł być przez niektórych postrzegany jako przeciwnik prawa żydowskiego, na co wskazywały wielokrotne spory z faryzeuszami i uczonymi w Piśmie. Stało się jednak zupełnie inaczej. Jego misją nie było zniesienie Prawa, ale jego wypełnienie (por. Mt 5,17).