- Odsłon artykułów:
- 854668
Żyjmy w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego
„Łaska Pana Jezusa Chrystusa, miłość Boga i dar jedności w Duchu Świętym niech będą z wami wszystkimi” (2 Kor 13,13).
Niełatwe do zrozumienia są prawdy o Bogu; tym bardziej o Bogu jedynym w Trójcy Świętej. Bóg przecież jest tak prosty, że prawdę o Nim może przyjąć nawet dziecko, a zarazem tak złożonym, że najtęższe umysły teologów są wobec Niego bezradne. Jest Bóg tak blisko człowieka, że nie ma chwili, by nie można by było złączyć się z Nim w modlitwie; jednocześnie tak dalekim, jakby dzieliły nas od Niego całe światy oraz niepojęte przestrzenie kosmosu i wieczności. Bóg jest tak miłosierny, że każdy grzesznik może u Niego odnaleźć przebaczenie, a równocześnie tak sprawiedliwy, że nawet największy święty nie może mieć pewności zbawienia. Bóg jest prosty, choć zarazem tajemniczy, bliski, wręcz ludzki, chociaż na pewno zupełnie inny niż umiemy Go sobie wyobrazić. Jeden w trzech osobach.
Otwórzmy drzwi Duchowi Świętemu
Pięćdziesiątnica. Zielone Świątki stanowiły dla Izraelitów szczególne święto, podczas którego dziękowano Bogu za udane zbiory, a także wspominano ogłoszenie Prawa danego przez Boga na Górze Synaj. Ten właśnie dzień wybrał sobie Bóg, aby Apostołów – rodzący się Kościół – obdarzyć Duchem Świętym. Duch Święty – trzecia osoba Trójcy Świętej – to dar Chrystusa zmartwychwstałego, albowiem „Wieczorem w dniu zmartwychwstania, tam gdzie przebywali uczniowie, drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami. Przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł do nich: <Pokój wam… Weźmijcie Ducha Świętego>” (J 20,21-22).
Bóg sam wystarcza
Różne bywają rozstania. Na ogół przygotowane, przemyślane. Niekiedy nagłe, jakby zbyt wczesne; szczególnie wtedy, kiedy ktoś od nas przechodzi na drugą stronę życia.
Jakim było owe rozstanie Apostołów z Jezusem? Na pewno zaskoczeniem. Przecież przyzwyczaił ich Jezus do swojej obecności. Najpierw te trzy lata publicznej działalności, przerwane trzydniową tajemnicą Męki, Śmierci i Zmartwychwstania Zbawiciela, a teraz czterdzieści dni spotkań ze Zmartwychwstałym. Kiedy jest się blisko kogoś, ma się go na wyciągnięcie ręki, jest on obecny wręcz zawsze, wtedy raczej nie myśli się o rozstaniu; tym bardziej takim, które miałoby być nagłym, niespodziewanym.
Kto kocha, zachowuje przykazania
„Najdrożsi: Pana Chrystusa miejcie w sercach za Świętego i bądźcie zawsze gotowi do obrony wobec każdego, kto domaga się od was uzasadnienia nadziei, która w was jest. A z łagodnością i bojaźnią Bożą zachowujcie czyste sumienie…” (1 P 3,15-16). Oto przesłanie św. Piotra. Człowieka, który u boku Chrystusa szlifował swoje wnętrze. Trudna, nawet bolesna była ta wewnętrzna praca nad kształtem człowieczeństwa i obrazem ucznia, a zarazem apostoła Mistrza z Nazaretu.
W drodze do domu Ojca
Człowiek jakiegokolwiek czasu zawsze zadawał sobie pytania o sens życia, o istnienie Boga, o celowość cierpienia i wiele innych. Pytać to rzecz ludzka. A i rzeczą człowieka jest słuchać, a nawet – co pewnie o wiele trudniejsze – poszukiwać odpowiedzi. Zaniepokojonym, może nawet zatrwożonym niepewnością jutra (tego rozumianego, jako dnia następującego po dzisiejszym, jak i tego jutra rozumianego w perspektywie wieczności) Apostołom sam Chrystus rozwiewa wszelkie wątpliwości. „Wierzycie w Boga? I we Mnie wierzcie. W domu Ojca mego jest mieszkań wiele… Ja jestem drogą, prawdą i życiem… Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej, jak tylko przeze mnie” (J 14,1-2.6).