Nie ma jedności bez miłości

         Ileż nowości w dzisiejszym słowie Bożym? Nowe niebo i ziemia nowa. Jeruzalem nowe; przykazanie również nowe. I jeszcze jedna nowość: „Oto przybytek Boga z ludźmi: i zamieszka wraz z nimi, i będą oni Jego ludem, a On będzie <Bogiem z nimi>” (Ap 21,3). Przepiękna wizja, choć może dla niektórych zabrzmieć zbyt utopijnie. Bóg zamieszkujący ze swoim ludem. I owszem, takie są nasze najskrytsze marzenia. Kiedyż to nastąpi? Apokalipsa oczywiście w swojej symbolice sięga do czasów ostatecznych, ku całkowitemu zwycięstwu dobra nad złem. Wtedy, rzeczywiście, już wszystko będzie nowe (por. Ap 21,5a).

Życie oddane z miłości

         „Moje owce słuchają mego głosu, a Ja znam je. Idą one za Mną i Ja daję im życie wieczne” (J 10,27-28). Sztandarowe słowa na niedzielę Dobrego Pasterza, na dzień szczególnej troski o powołania kapłańskie. On, Chrystus – Dobry Pasterz – pragnie dać każdemu ze swych uczniów wieczną szczęśliwość. Dlatego była Jego męka, nieodzowną była Jego śmierć, a zmartwychwstanie dopełniło całą ofiarę zbawczą Mesjasza. Dzisiaj odważnie możemy powiedzieć, że już nic nie wyrwie nas z ręki Chrystusa (por. J 10,27-28), chyba że sami od Niego odejdziemy.

Miłość nas potrzebuje

         Większość pierwszych spotkań Apostołów ze Zmartwychwstałym łączy jedna nić tematyczna: nierozpoznawanie Jezusa. Nie rozpoznali sylwetki widocznej we wschodzącym słońcu, nie rozpoznali głosu, gdy pytał o jedzenie, nie rozpoznali Go w nakazie zarzucenia sieci, pomimo że jako wytrawni rybacy byli przekonani, iż będzie to czynność bez większych efektów (por. J 21,4-6). Tylko Jan wreszcie rozpoznaje Mistrza i informuje o tym Apostoła Piotra (por. J 21,7).

Miłość „cięższa od ran”

         Chyba łatwo nam zrozumieć Apostoła Tomasza. Jego niewiara i powątpiewanie po ludzku są jakoś usprawiedliwione. Być może śmierć Mistrza potraktował jako osobistą klęskę i rozczarowanie. Pewnie widział – może z oddali – poranione ciało Jezusa. Rany na nogach i rękach. I jeszcze przebity bok. Tu jakby wszystko się skończyło. Prysły wszelkie nadzieje i przewidywania. A teraz świadectwo innych Apostołów – Jezus żyje. Jak w to uwierzyć? Miał przecież Tomasz prawo do swoich ludzkich wątpliwości i niedowierzania (por. J 20,24-28).