W oczekiwaniu na nowe życie

         Różne bywają rozstania.Na ogół przygotowane, przemyślane. Niekiedy nagłe, jakby zbyt wczesne; szczególnie wtedy, kiedy ktoś od nas przechodzi na drugą stronę życia. Są i rozstania w drodze. Takie zwyczajne, wpisujące się w przebieg wypadków, jakby wręcz naturalne; może nieco z zaskoczenia.

         Jakim było owe rozstanie Apostołów z Jezusem? Na pewno zaskoczeniem. Przecież przyzwyczaił ich Jezus do swojej obecności. Najpierw te trzy lata publicznej działalności, przerwane trzydniową tajemnicą Męki, Śmierci i Zmartwychwstania Zbawiciela, a teraz czterdzieści dni spotkań ze Zmartwychwstałym. Kiedy jest się blisko kogoś, ma się go na wyciagnięcie ręki, jest on obecny wręcz zawsze, wtedy raczej nie myśli się o rozstaniu; tym bardziej takim, które miałoby być nagłym, niespodziewanym.

Czystość sumienia znakiem miłości do Boga

         „Pana Chrystusa miejcie w sercach za Świętego i bądźcie zawsze gotowi do obrony wobec każdego, kto domaga się od was uzasadnienia nadziei, która w was jest. A z łagodnością i bojaźnią Bożą zachowujcie czyste sumienie (1 P 3,15-16). Oto przesłanie św. Piotra. Człowieka, który u boku Chrystusa szlifował swoje wnętrze. Trudna, nawet bolesna była ta wewnętrzna praca nad kształtem człowieczeństwa i obrazem ucznia, a zarazem apostoła Mistrza z Nazaretu.

Posługa duchownych w Kościele

         Człowiek jakiegokolwiek czasu zawsze zadawał sobie pytania o sens życia, o istnienie Boga, o celowość cierpienia i wiele innych. Pytać to rzecz ludzka. A i rzeczą człowieka jest słuchać, a nawet – co pewnie o wiele trudniejsze – poszukiwać odpowiedzi. Zaniepokojonym, może nawet zatrwożonym niepewnością jutra (tego rozumianego, jako dnia następującego po dzisiejszym, jak i tego jutra rozumianego w perspektywie wieczności) Apostołom sam Chrystus rozwiewa wszelkie wątpliwości. „Wierzycie w Boga? I we Mnie wierzcie. W domu Ojca mego jest mieszkań wiele… Ja jestem drogą, prawdą i życiem… Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej, jak tylko przeze mnie” (J 14,1-2.6).

Duszpasterstwo powołań troską wszystkich

         „Pan jest moim pasterzem: niczego mi nie braknie” (Ps 23,1). Jeśli Bóg jest rzeczywiście moim Pasterzem, to ja w swoim życiu idę za Nim. Mało tego, pozwalam się Jemu prowadzić, bo przecież tylko On „orzeźwia moją duszę i wiedzie mnie po właściwych ścieżkach” (PS 23,3). Dzięki takiemu przewodnikowi mogę wędrować drogą prawdy i życia.