- Odsłon artykułów:
- 662274
Wieczność – ostateczne zaspokojenie
Nie dość, że faryzeusze i uczeni w Piśmie nastawali na Jezusa i Jego życie, to tym razem w sukurs przychodzą im jeszcze saduceusze. Stawiają problem zmartwychwstania. Sami je odrzucają, a Chrystusowi przytaczają opowieść o kobiecie, która miała siedmiu mężów. Czyją więc będzie żoną po ewentualnym zmartwychwstaniu. Historia nieprawdopodobna, choć zapewne możliwa, albowiem prawo lewiratu nakazywało, aby bezdzietną wdowę pojął brat zmarłego męża. I tak miałoby być według saduceuszów aż siedem razy (por. Łk 20,28-33). Nawiasem mówiąc, saduceusze uznawali za prawdę tylko to, co zapisane było w Pięcioksięgu. Pozostałe księgi traktowali marginalnie, bądź nawet odrzucali.
O co proszę?
Będę szedł blisko Jezusa, który przechodzi przez Jerycho. Zwrócę uwagę na gromadzący się tłum ludzi, który zewsząd schodzi się do Niego. Zauważę Zacheusza, który wspina się na drzewo, aby Go zobaczyć (ww. 1-4).
Miejsce doświadczania miłości Boga
Od samego zarania dla dobrych kontaktów z Bogiem potrzebował człowiek szczególnych miejsc, które ten kontakt, by mu ułatwiały. Była to potrzeba miejsc przeznaczonych wyłącznie do modlitwy, składania ofiar. Stąd budowa świątyń, które niekiedy powstawały nawet z inspiracji samego Boga. Świątynia to sacrum, to przestrzeń, w której Bóg jakby „uważniej słuchał człowieka. „Dlatego wysłuchaj błaganie Twego sługi i Twego ludu, Izraela, ilekroć modlić się będzie na tym miejscu. Ty zaś wysłuchaj na miejscu Twego przebywania w niebie” (1 Krl 8,30).
Modlitwa – obecność przed Bogiem
O modlitwie nigdy dość. Jest ona bowiem oddechem ludzkiej duszy. W takim też kontekście odczytujemy przypowieść o niegodziwym sędzi. Spróbujmy najpierw dokonać jego charakterystyki na podstawie poszczególnych wersetów. Można go określić jako człowieka z natury złego. Skąd taki wniosek? Boga się nie bał i z ludźmi się nie liczył (por. Łk 18,2). Bóg nagradzający czy karzący nie jest dla niego motywem jakichkolwiek działań. Pewnie pojęcie zła w aspekcie religijnym (czym jest zło według prawa, jako sędzia wiedział) i grzechu było mu zupełnie obce. W swojej pysze ignoruje istnienie Boga, a nawet chwali się, iż się Go nie boi (por. Łk 18,4).
Kościół – wspólnota sług
Pozornie można mniemać, że perykopa ewangeliczna, nad którą się dzisiaj pochylamy, dotyczy stosunków społecznych, jakichś uwarunkowań socjalnych. Jednak w jej głębi można odkryć zasady funkcjonowania człowieka wobec człowieka i człowieka wobec Boga. Są to również reguły życia wspólnoty Kościoła.
Najpierw jednak zajmijmy się stosunkami międzyludzkimi na płaszczyźnie: sługa i pan. W czasach Jezusowych twarde wymagania pracy ponad siły, w każdym czasie i pomimo zmęczenia, były na porządku dziennym. Liczyła się tylko wygoda i dobre samopoczucie pana (por. Łk 17,7-8). Podobne zasady funkcjonują w wielu relacjach pracownika i pracodawcy; także w obecnym cywilizowanym czasie.