Wzruszyć się życiem zagubionym

Wyprawa misyjna Apostołów zakończyła się sukcesem. Powrócili do swego Mistrza pełni wrażeń, emocji, może nawet i zmęczenia. Każdy chce podzielić się doświadczeniem, tym, co zdziałał, czego i kogo nauczył. Chrystus – mądry pedagog nie tylko słucha, ale również zauważa ich zmęczenie i ludzką potrzebę wypoczynku (por. Mk 6,30-31). Tym bardziej było to istotne, że ciągle byli otoczeni tłumem ludzi i nawet na posiłek nie mieli zbytnio szansy (por. Mk 6,31).

Posłani, aby zabiegać o życie

To przedziwne, jak Bóg w chodzi w losy poszczególnych ludzi i społeczności, pragnąc ich obdarzyć szczęściem, czyli pełnią życia. Jego ingerencja jest na ogół delikatna, dostosowana do możliwości konkretnego człowieka. Najczęściej Bóg do człowieka docierał przez drugiego człowieka. Takim było posłannictwo proroków. Takim było również działanie Apostołów.

Jezus naszym życiowym spełnieniem

Drogi Boga do człowieka są przedziwne. Niejednokrotnie posyłał Bóg swoich proroków do ludu niewiernego, zbuntowanego, niedowierzającego (por. Ez 2,3), niewidzącego w Bogu swoich życiowych nadziei. Tak było za czasów prorockich, tak było i w przypadku Chrystusa.

„Bóg nie uczynił śmierci i nie cieszy się ze zguby żyjących” (Mdr 1,13). Takim jest Bóg. On życiem obdarza, choć ma prawo je zabrać. Jednak dając człowiekowi duszę nieśmiertelną, dał mu wieczność. Tylko ciało umiera, a i tu Bóg niejednokrotnie przychodził (cuda) i przychodzi (sakramenty) ze swoją pomocą.