NIECH MI SIĘ STANIE WEDŁÓG TWEGO SŁOWA

Maryja to ważna osoba w planie zbawienia. Wszystko, co się dokonało, opiera się na mocy Bożej łaski. W przypadku Maryi była to łaska uprzedzająca, która zachowała Ją od grzechu. A w moim przypadku to łaska wspomagająca, która umożliwia podążanie drogą woli Bożej. Idę razem z Maryją. Niepokalane Poczęcie napełnia sensem całe adwentowe oczekiwanie. Patrzę na Maryję, uczę się od Niej i proszę Ją, abym tak jak Ona potrafił uwierzyć, że Słowo także we mnie chce stać się życiem. Radość i pokora Maryi poszerzają moje adwentowe horyzonty. Nie da się przejść Adwentu bez Niepokalanej. Razem z Nią walczę o czystość serca, gotowego na przyjęcie Mesjasza.

Czuwać to być otwartym na Boga

Znów adwentowy czas. Czas oczekiwania i gotowości. Dzisiaj już na Chrystusa nie czekamy jak na kogoś, kto nas zaskoczy. Albowiem On jest zawsze z nami. Jednak Adwent ma zawsze coś z wymiaru rzeczywistego oczekiwania i czujności jako ćwiczenia się w gotowości na ten adwent ostateczny w Chrystusowej Paruzji.

Wieczność – ostateczne zaspokojenie

Nie dość, że faryzeusze i uczeni w Piśmie nastawali na Jezusa i Jego życie, to tym razem w sukurs przychodzą im jeszcze saduceusze. Stawiają problem zmartwychwstania. Sami je odrzucają, a Chrystusowi przytaczają opowieść o kobiecie, która miała siedmiu mężów. Czyją więc będzie żoną po ewentualnym zmartwychwstaniu. Historia nieprawdopodobna, choć zapewne możliwa, albowiem prawo lewiratu nakazywało, aby bezdzietną wdowę pojął brat zmarłego męża. I tak miałoby być według saduceuszów aż siedem razy (por. Łk 20,28-33). Nawiasem mówiąc, saduceusze uznawali za prawdę tylko to, co zapisane było w Pięcioksięgu. Pozostałe księgi traktowali marginalnie, bądź nawet odrzucali.

O co proszę?

Będę szedł blisko Jezusa, który przechodzi przez Jerycho. Zwrócę uwagę na gromadzący się tłum ludzi, który zewsząd schodzi się do Niego. Zauważę Zacheusza, który wspina się na drzewo, aby Go zobaczyć (ww. 1-4).