Kościół – wspólnota sług

Pozornie można mniemać, że perykopa ewangeliczna, nad którą się dzisiaj pochylamy, dotyczy stosunków społecznych, jakichś uwarunkowań socjalnych. Jednak w jej głębi można odkryć zasady funkcjonowania człowieka wobec człowieka i człowieka wobec Boga. Są to również reguły życia wspólnoty Kościoła.

Najpierw jednak zajmijmy się stosunkami międzyludzkimi na płaszczyźnie: sługa i pan. W czasach Jezusowych twarde wymagania pracy ponad siły, w każdym czasie i pomimo zmęczenia, były na porządku dziennym. Liczyła się tylko wygoda i dobre samopoczucie pana (por. Łk 17,7-8). Podobne zasady funkcjonują w wielu relacjach pracownika i pracodawcy; także w obecnym cywilizowanym czasie.

Życie pełne konsekwencji

Żadne przemiany ustrojowe, polityczne nie sprawiły jeszcze tego, by stworzono takie społeczeństwo, w którym panowałaby równość chociażby w podstawowych dziedzinach życia. Mało tego, im więcej walczymy o prawa człowieka, tym większy następuje rozdźwięk. U jednych totalna bieda, gdy inni opływają w bogactwa.

Wolność od mamony

To prawda, że bogaty człowiek może pozwolić sobie na wiele. Niekoniecznie musi pracować, wystarczy, że powierzy swój majątek innym, którzy będą jego bogactwo pomnażać (por. Łk 16,1). Cała przypowieść o obrotnym rządcy skonstruowana jest na idei zarządzania dzierżawą. Ma to swoje ciekawe przełożenie również na nasze życie. Cokolwiek posiadam: czy to jakieś dobra materialne, zdolności, bystry intelekt, cnoty, dobre cechy charakteru, to wszystko jest tylko dzierżawa, albowiem należy to do Boga, zaś ja mam być tylko dobrym zarządcą tych dóbr.

Miłosierdzie Ojca

Przypowieść o marnotrawnym synu, czy – mówiąc poprawniej – o miłosiernym ojcu jest jednym z najbardziej znanych fragmentów Pisma Świętego. I to nie tylko ze względu na częstotliwość sięgania po ten fragment Ewangelii, ale przede wszystkim z tej racji, że jest to historia życia każdego z nas. Można się pokusić o stwierdzenie, że to historia powtarzana wręcz notorycznie. Jest to zapis odejść i powrotów.