Człowiek jakiegokolwiek czasu zawsze zadawał sobie pytania o sens życia, o istnienie Boga, o celowość cierpienia i wiele innych. Pytać to rzecz ludzka. A i rzeczą człowieka jest słuchać, a nawet – co pewnie o wiele trudniejsze – poszukiwać odpowiedzi. Zaniepokojonym, może nawet zatrwożonym niepewnością jutra (tego rozumianego, jako dnia następującego po dzisiejszym, jak i tego jutra rozumianego w perspektywie wieczności) Apostołom sam Chrystus rozwiewa wszelkie wątpliwości.

Człowiek jakiegokolwiek czasu zawsze zadawał sobie pytania o sens życia, o istnienie Boga, o celowość cierpienia i wiele innych. Pytać to rzecz ludzka. A i rzeczą człowieka jest słuchać, a nawet – co pewnie o wiele trudniejsze – poszukiwać odpowiedzi. Zaniepokojonym, może nawet zatrwożonym niepewnością jutra (tego rozumianego, jako dnia następującego po dzisiejszym, jak i tego jutra rozumianego w perspektywie wieczności) Apostołom sam Chrystus rozwiewa wszelkie wątpliwości. „Wierzycie w Boga? I we Mnie wierzcie. W domu Ojca mego jest mieszkań wiele… Ja jestem drogą, prawdą i życiem… Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej, jak tylko przeze mnie” (J 14,1-2.6).

W społeczności o wielkich tradycjach pasterskich (taką przecież od zarania dziejów był naród izraelski) obraz pasterza oraz trzody był czymś bliskim i naturalnym. Trzoda, owczarnia to wizerunek Ludu Bożego, na którego czele stoi sam Chrystus, jako Dobry Pasterz.

Nadzieje, które nie zostały spełnione… Niepokój, który zagościł w sercach apostołów i uczniów Chrystusa… Wydarzenia, których nie sposób zrozumieć… I tyle pytań, na które nie można było znaleźć logicznej odpowiedzi.