Niewłaściwa miłość dóbr

Na drodze do pełnego zjednoczenia człowieka z Chrystusem może pojawić się wiele przeszkód. Jedną z nich może być brak cnoty ubóstwa, który przejawia się chciwością, złym gospodarowaniem nagromadzonych dóbr, przywiązanie do bogactw tego świata (por. Łk 12,15). Naukę na ten temat osnuł wokół prośby kogoś z tłumu o interwencję u jego brata, by ten zechciał podzielić się spadkiem (por. Łk 12,13). Skąd pomysł, aby Jezusa uczynić sędzią czy rozjemcą w sprawach rodzinnych, tym bardziej spadkowych? Prawo sukcesji w Izraelu było dobrze skonkretyzowane, jednak w sprawach wątpliwych zwracano się do rabinów, by ci, jako arbitrzy, byli rzecznikami sprawiedliwości. Być może człowiek zwracający się do Chrystusa czuł się pokrzywdzony, a Jego osobę traktował za biegłego znawcę prawa, jeśli nie nawet ustawodawcę.

Bóg daje tylko z miłości

Znów przyglądamy się rozmodlonemu Jezusowi. Zazwyczaj modlił się na osobności. Tym razem jakby pośród ludzi, skoro gdy tylko modlitwę zakończył, wszedł w dialog z uczniami (por. Łk 11,1). Cuda, głoszenie Ewangelii. To wymaga czasu i sił. A jednak On, Jezus Chrystus – Bóg, umiał zagwarantować sobie przywilej czasu na modlitwę. Kto się coraz mniej modli, ten ma coraz słabsze więzi z Bogiem.

Troska doczesna i nadprzyrodzona

To był niezwykły dom. Dom rodzeństwa: Marty, Marii i Łazarza. Niezwykłość jego bierze się nie z powodu wyjątkowości jego stałych mieszkańców (choć pośrednio także), ale ze względu na szczególnego gościa, który ten dom niejednokrotnie nawiedzał – Chrystusa Pana.

Stać się bliźnim

I my moglibyśmy trafnie odpowiedzieć uczonemu w Prawie, co należy czynić, aby życie wieczne osiągnąć (por. Łk 10,25). Żadnych wątpliwości nie mamy, iż realizacja przykazania miłości Boga i bliźniego jest warunkiem szczęśliwości wiecznej. Uczony w Prawie (ale czy tylko on?) miał jednak jeszcze jedną wątpliwość. Dotyczyła ona zdefiniowania słowa: bliźni.

Jezus – doskonały pedagog – nie podaje bezpośredniej definicji. Określa ją w sposób opisowy poprzez przypowieść o miłosiernym Samarytaninie. Szczegóły owej przypowieści doskonale pozwalają na to, by sformułować pojęcie osoby, ukrytej pod określeniem „bliźni”.