Miłość wierna aż do końca

         Skoro Boga nazywamy Miłością, to Chrystusa, który z miłości do nas stał się człowiekiem można nazwać ludzką emanacją Bożej miłości. Całe Jego ziemskie życie naznaczone było ofiarną służbą człowiekowi. Rzesze uzdrowionych, opętani wyzwoleni z mocy złego ducha, zmarli przywróceni do życia, głodni rozsmakowani w rozmnożonym chlebie i niezliczone tłumy wsłuchujących się w Jezusowe nauczanie. Nie uda nam się zliczyć obdarowanych, tym bardziej nie poznamy rezultatów takiej działalności w poszczególnych ludzkich sercach. To jest prawda o zwyczajnej działalności Chrystusa, która jest świadectwem miłości obecnej przy potrzebującym człowieku. Chrystus – Bóg wierny człowiekowi.

Miłość nie potępia

         Łatwo o oceny i sądy dotyczące postępowania drugiego człowieka. Dla siebie staramy się być adwokatami, lecz w sprawie innych z zasady jesteśmy surowymi sędziami. Grzeszność to prawda o człowieku. Sprawiedliwość i miłość – oto cechy kochającego Boga. Cechy które się nie wykluczają, a pokazują całościowo podejście Boga do ludzkich życiowych przegranych. Gdy Bóg przebacza, to grzech człowieka jest już tylko kartą historii: „Nie wspominajcie wydarzeń minionych, nie roztrząsajcie w myśli dawnych rzeczy” (Iz 43,18).

Powrót do miłości Ojca

Przypowieść o marnotrawnym synu, czy – mówiąc poprawniej – o miłosiernym ojcu jest jednym z najbardziej znanych fragmentów Pisma Świętego. I to nie tylko ze względu na częstotliwość sięgania po ten fragment Ewangelii, ale przede wszystkim z tej racji, że jest to historia życia każdego z nas. Można się pokusić o stwierdzenie, że to historia powtarzana wręcz notorycznie. Jest to zapis odejść i powrotów.

Miłość wydaje owoce

Nawrócenie jest podstawowym warunkiem szczęśliwości wiecznej. Ono winno być odpowiedzią na Bożą miłość, a zarazem owocem ludzkiej miłości ku Bogu skierowanej. W każdym momencie bytowania na ziemi duchowa kondycja człowieka skażona jest grzechem, stąd nawrócenie dotyczy wszystkich, którzy uczestniczą w pielgrzymce wiary przez doczesność.