Żyjmy sercem

Nowy Prorok, więc nowa nauka. Niejednokrotnie Chrystus nazywał swoje nauczanie „nowym przykazaniem”, jednak wcale nie oznaczało to – choćby wielu się tego spodziewało – całkowitego odcięcia się od prawa Starego Testamentu. Prawo to, niegdyś uroczyście przekazane przez Mojżesza, stanowiło najwyższą świętość w Izraelu. Rewolucjonista (największy w historii ludzkości), jakim okazał się Jezus, mógł być przez niektórych postrzegany jako przeciwnik prawa żydowskiego, na co wskazywały wielokrotne spory z faryzeuszami i uczonymi w Piśmie. Stało się jednak zupełnie inaczej. Jego misją nie było zniesienie Prawa, ale jego wypełnienie (por. Mt 5,17).

Bądźmy solą ziemi

Jezus zawsze starał się być bliskim człowiekowi. Tak bliskim, że nawet najgłębsze prawdy o królestwie Bożym starał się tłumaczyć prostymi znakami. Ideał prawego człowieka ukazał między innymi przez symbolikę soli i światła.

O CO PROSZĘ?

Będę wpatrywał się w Maryję i Józefa, którzy przynoszą do świątyni Dzieciątko Jezus (ww. 22-24). Maryja ma świadomość, że poświęca Bogu swoje pierwsze i jedyne dziecko. Wie, że nie może zatrzymać Go dla siebie. Co mogła odczuwać jako matka? Spróbuję rozmawiać z Maryją o Jej przeżyciu w świątyni.

Żyjmy w świetle Słowa Bożego

I pałeczka została przekazana. Jezus rozpoczął swoją publiczną działalność wtedy, gdy dowiaduje się o uwięzieniu Jana Chrzciciela (por. Mt 4,13.17). Słowo Boże nie może przestać rozbrzmiewać. Wciąż muszą być słyszalne (także w dzisiejszych czasach) słowa: „Nawracajcie się, albowiem bliskie jest królestwo niebieskie” (Mt 4,17). Nie skończyła się więc misja Jana Chrzciciela. Nie mogła się bowiem skończyć, bo on był jedynie poprzednikiem Jezusa, zaś jego działalność – przygotowaniem „dróg” dla nadchodzącego Mesjasza.