NIE BÓJCIE SIĘ

Pan Jezus powiedział do apostołów: „Nie bójcie się”. Trzykrotnie to powiedział. I tylko raz: „Bójcie się”. To pokazuje proporcję. Na trzy razy: „Nie bójcie się” tylko raz: „Bójcie się”. Ważne. Od razu widać, że pedagogika budowania na strachu – ciągłe szukanie zagrożeń, tropienie wroga, antagonizowanie, demonizowanie – nie jest pedagogiką stricte ewangeliczną.

OTRZYMALIŚCIE - DAWAJCIE

Są takie chwile w życiu, gdy czuję się bezradny i porzucony. Rzeczywistość z jej problemami mnie przerasta i nie ma nikogo, kto potrafiłby mi pomóc. W takich sytuacjach ludzkie poklepywanie po ramieniu ze słowami: „Spoko, dasz radę”, sprawia, że narasta we mnie agresja. Chciałbym się wtedy po dziecięcemu schować przed całym światem, wtulić w dużego, silnego i ciepłego tatę, który obroniłby mnie przed kłopotami i moją własną frustracją. Uciekam do kaplicy, ale moja wiara jest, niestety, zbyt mała, by ON od razu wypędził ze mnie duchy złych myśli i bym doświadczył natychmiastowego poczucia bezpieczeństwa. (Ośmielam się do tego przyznać, bo sądzę, że nie jest to stan, który jest ci obcy). Potrzebuję wtedy czasu, siedzenia przed Najświętszym i wielokrotnego powtarzania sobie, że Pan jest dobry, że jest moim pasterzem, że mnie poniesie na skrzydłach orlich, bo jestem Jego szczególną własnością, że nie zostawi mnie samego, skoro był gotowy umrzeć za mnie, grzesznika. Pokój wraca bardzo powoli, myśli się prostują, wola się podnosi, a ja wychodzę z kaplicy, by znowu się mierzyć z rzeczywistością. Bywa, że jeden raz nie wystarczy, że przez kolejne dni wciąż na nowo żalę się przed Bogiem.

Czasami dostaję SMS z oddziału onkologicznego: „Jestem w szpitalu. Czekam na wyniki badań i ostateczną decyzję o tym, czy zostaję. Bardzo jestem słaba i obolała”. Albo dzwoni telefon i ktoś płacze, jak bardzo jest mu trudno i źle. Albo spotykam człowieka, który jest chory z bezsilności, uśmiercony swoją rozpaczą, zostawiony sam sobie – bo ludzie już nie wytrzymują jego biadolenia – opanowany przez duchy, które podszeptują mu absurdalne rozwiązania. Wtedy nie pozostaje nic innego, jak posłuchać Jezusa, który ponagla mnie słowami: „Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie złe duchy. Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie”. I nie chodzi o żadne natychmiastowe cuda. Tylko o cierpliwe trwanie przy człowieku i zapewnianie, że wbrew wszystkiemu ON nie zapomniał o swoim dziecku, że wkrótce promyk nadziei przebije ciemne chmury.

Paweł Kozacki OP

Żyjmy w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego

„Łaska Pana Jezusa Chrystusa, miłość Boga i dar jedności w Duchu Świętym niech będą z wami wszystkimi” (2 Kor 13,13).

Niełatwe do zrozumienia są prawdy o Bogu; tym bardziej o Bogu jedynym w Trójcy Świętej. Bóg przecież jest tak prosty, że prawdę o Nim może przyjąć nawet dziecko, a zarazem tak złożonym, że najtęższe umysły teologów są wobec Niego bezradne. Jest Bóg tak blisko człowieka, że nie ma chwili, by nie można by było złączyć się z Nim w modlitwie; jednocześnie tak dalekim, jakby dzieliły nas od Niego całe światy oraz niepojęte przestrzenie kosmosu i wieczności. Bóg jest tak miłosierny, że każdy grzesznik może u Niego odnaleźć przebaczenie, a równocześnie tak sprawiedliwy, że nawet największy święty nie może mieć pewności zbawienia. Bóg jest prosty, choć zarazem tajemniczy, bliski, wręcz ludzki, chociaż na pewno zupełnie inny niż umiemy Go sobie wyobrazić. Jeden w trzech osobach.

Otwórzmy drzwi Duchowi Świętemu

Pięćdziesiątnica. Zielone Świątki stanowiły dla Izraelitów szczególne święto, podczas którego dziękowano Bogu za udane zbiory, a także wspominano ogłoszenie Prawa danego przez Boga na Górze Synaj. Ten właśnie dzień wybrał sobie Bóg, aby Apostołów – rodzący się Kościół – obdarzyć Duchem Świętym. Duch Święty – trzecia osoba Trójcy Świętej – to dar Chrystusa zmartwychwstałego, albowiem „Wieczorem w dniu zmartwychwstania, tam gdzie przebywali uczniowie, drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami. Przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł do nich: <Pokój wam… Weźmijcie Ducha Świętego>” (J 20,21-22).