NMP CZĘSTOCHOWSKIEJ

Ikona Matki

Biegniemy dziś myślą ku Maryi i ku jej wizerunkowi na najsłynniejszej polskiej ikonie, której historia jest wpisana w historię naszego kraju. Ikona jest drogowskazem. Ma prowadzić człowieka od tego, co widzialne, ku temu, co niewidzialne – za pośrednictwem widzialnego obrazu pomaga nam kontemplować niewidzialną tajemnicę. Można powiedzieć, że święci są jak żywe ikony – swoim życiem oddają coś z tajemnicy Boga, odzwierciedlają i ucieleśniają jakiś aspekt Ewangelii. Jeden z najbardziej wyrazistych przykładów znajdujemy w życiu św. Franciszka z Asyżu – poprzez stygmaty stał się żywą opowieścią o męce Pańskiej, w którą się wpatrywał i którą głosił.

Wobec różnorodności narodowej i wyznaniowej

         Jeden ludzki rodzaj, a tyle różnorodności. Odmienność narodowa, rasowa, inność religii i wyznań to tylko niektóre z linii podziałów. Taka jest rzeczywistość współczesnego świata. Jest jednak coś – dokładniej Ktoś, kto łączy wszystkich ludzi. Jest Nim Jezus Chrystus. Podstawową prawdą wiary jest fakt, iż Odwieczne Słowo, Boży Syn, stał się człowiekiem dla zbawienia wszystkich ludzi. Wszystkich bez wyjątku. Prawdy wiary katolickiej podpowiadają, że Chrystus nie tylko odkupił wszystkich ludzi, ale też pragnie, by autentycznie wszyscy ludzie dostąpili wiecznej radości w królestwie nieba.

Ryzyko wygaśnięcia nadziei

         Czy jest jeszcze dzisiaj nadzieja dla współczesnego świata? Pierwsze strony gazet, serwisy radiowe, telewizyjne i internetowe przepełnione przede wszystkim informacjami, które nie budzą nadziei, lecz burzą pokój ludzkiego serca, przynoszą niepokój, niekiedy i beznadzieję. A przecież bez nadziei żyć się da. Stara chińska mądrość ludowa powiada, że „nadzieja jest jak cukier w herbacie, nawet jeśli jest jej niewiele, osładza ona wszystko.

Służba społeczna w duchu Ewangelii

         Z natury swojej człowiek jest istotą społeczną. Został stworzony do wspólnoty z drugim człowiekiem. Przez życie nikt nie powinien wędrować sam. Nawet po drugiej stronie życia – w wieczności – nie będziemy sami. Stąd też i dary, charyzmaty, jakie w ciągu swojego życia ziemskiego otrzymuje człowiek od Boga, nie są tylko dla niego; dla kariery, czy dla jakiegoś społecznego uznania, prestiżu. One winny znaleźć się w służbie innym osobom.