Sprawiedliwość i przebaczenie

Droga Chrystusa do Jerozolimy nie była przypadkowa. To niezwykle przemyślana decyzja; może jeszcze nieco zakryta przed uczniami co do jej istoty i przebiegu. To droga na Paschę, to droga na śmierć, można także powiedzieć, że droga po śmierć, z której obficie rozleje się życie (por. Łk 9,51).

Krzyż Jezusa i nasz

Kiedy na kartach Ewangelii czytamy o modlitwie Jezusa, natychmiast pojawia się wewnętrzne wrażenie, że jesteśmy i będziemy świadkami czegoś niezwykłego. Niezwykłość modlitwy Chrystusowej można mierzyć miarą Jego bóstwa. To sam Bóg się modli i jeszcze na świadków tego intymnego spotkania z Ojcem bierze swoich uczniów (por. Łk 9,18). Nie wstydzi się swojej modlitwy, lecz czyni ją publiczną, być może na świadectwo dla innych.

Miłość wstępuje do nieba

Zapatrzyć się w niebo! Może to trochę iluzoryczne, ale chrześcijanin z natury swojego powołania – niekoniecznie wzrokiem ciała, a wzrokiem duszy – powinien spoglądać „w stronę” nieba. Musi być w nas coś z Apostołów, gdy po wniebowstąpieniu swojego Mistrza w niebo się wpatrywali. „Mężowie z Galilei, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo? Ten Jezus wzięty od was do nieba, przyjdzie tak samo, jak widzieliście Go wstępującego do nieba” (Dz 1,11).

Uwierzyliśmy miłości

         Pytania o wiarę docierają do nas jak echo? Tym bardziej że dylematy dotyczące sensowności zaufania Bogu, skoro na świecie tyle zła i nieszczęść, w obliczu różnych katastrof nabierają mocy. Uwierzyć, czyli głęboko zaufać. I nie wystarczy uwierzyć w istnienie Boga, trzeba posunąć się o wiele dalej i uwierzyć w to, czego Bóg naucza i wymaga. Uwierzyć więc w Boga, to początek drogi wiary. Uwierzyć Bogu oto sens naszego duchowego wzrastania.