Życie oddane z miłości

         „Moje owce słuchają mego głosu, a Ja znam je. Idą one za Mną i Ja daję im życie wieczne” (J 10,27-28). Sztandarowe słowa na niedzielę Dobrego Pasterza, na dzień szczególnej troski o powołania kapłańskie. On, Chrystus – Dobry Pasterz – pragnie dać każdemu ze swych uczniów wieczną szczęśliwość. Dlatego była Jego męka, nieodzowną była Jego śmierć, a zmartwychwstanie dopełniło całą ofiarę zbawczą Mesjasza. Dzisiaj odważnie możemy powiedzieć, że już nic nie wyrwie nas z ręki Chrystusa (por. J 10,27-28), chyba że sami od Niego odejdziemy.

Miłość nas potrzebuje

         Większość pierwszych spotkań Apostołów ze Zmartwychwstałym łączy jedna nić tematyczna: nierozpoznawanie Jezusa. Nie rozpoznali sylwetki widocznej we wschodzącym słońcu, nie rozpoznali głosu, gdy pytał o jedzenie, nie rozpoznali Go w nakazie zarzucenia sieci, pomimo że jako wytrawni rybacy byli przekonani, iż będzie to czynność bez większych efektów (por. J 21,4-6). Tylko Jan wreszcie rozpoznaje Mistrza i informuje o tym Apostoła Piotra (por. J 21,7).

Miłość „cięższa od ran”

         Chyba łatwo nam zrozumieć Apostoła Tomasza. Jego niewiara i powątpiewanie po ludzku są jakoś usprawiedliwione. Być może śmierć Mistrza potraktował jako osobistą klęskę i rozczarowanie. Pewnie widział – może z oddali – poranione ciało Jezusa. Rany na nogach i rękach. I jeszcze przebity bok. Tu jakby wszystko się skończyło. Prysły wszelkie nadzieje i przewidywania. A teraz świadectwo innych Apostołów – Jezus żyje. Jak w to uwierzyć? Miał przecież Tomasz prawo do swoich ludzkich wątpliwości i niedowierzania (por. J 20,24-28).

Miłość zmartwychwstaje

         Czy pustka może przemawiać? Raczej przeraża, zieje niepokojem, dla wielu oznacza brak nadziei, a nawet jakąś przegraną.

         Jakże inną jest pustka Chrystusowego grobu! Owszem, na początku mogła przerazić Marię Magdalenę oraz Apostołów, Piotra i Jana (por. J 20,1.5-6). Jednak pusty grób jest czytelnym znakiem Zmartwychwstałego. Pusty grób tylko teoretycznie milczy. Swoją pustką krzyczy i ogłasza, iż Ten, którego ciało w nim złożono umarł z miłości i z tej samej miłości do człowieka zmartwychwstał. Tej miłości nie można uśmiercić. Ona nie zna przeszkód, przechodzi przez granicę czasu; od doczesności ku wieczności. Ta miłość zwycięża śmierć. Jej imię – Chrystus Zmartwychwstały.