Powrót do miłości Ojca

Przypowieść o marnotrawnym synu, czy – mówiąc poprawniej – o miłosiernym ojcu jest jednym z najbardziej znanych fragmentów Pisma Świętego. I to nie tylko ze względu na częstotliwość sięgania po ten fragment Ewangelii, ale przede wszystkim z tej racji, że jest to historia życia każdego z nas. Można się pokusić o stwierdzenie, że to historia powtarzana wręcz notorycznie. Jest to zapis odejść i powrotów.

Miłość wydaje owoce

Nawrócenie jest podstawowym warunkiem szczęśliwości wiecznej. Ono winno być odpowiedzią na Bożą miłość, a zarazem owocem ludzkiej miłości ku Bogu skierowanej. W każdym momencie bytowania na ziemi duchowa kondycja człowieka skażona jest grzechem, stąd nawrócenie dotyczy wszystkich, którzy uczestniczą w pielgrzymce wiary przez doczesność.

Wsłuchiwać się w głos miłości

         „To jest mój Syn, Wybrany, Jego słuchajcie” (Łk 9,35). Nie można wyobrazić sobie wyższego autorytetu, jak autorytet samego Boga Ojca, potwierdzającego posłannictwo mesjańskie Chrystusa.

         Niekiedy ogarnia nas zazdrość wobec Apostołów. Oni byli świadkami tak wielu niecodziennych wydarzeń związanych z osobą Jezusa, jak to na Górze Tabor. Kiedy pomyśleć jeszcze o tych trzech wybrańcach: Piotrze, Jakubie i Janie (por. Łk 9,28b), tym większa nasza zazdrość.

Miłość przezwycięża pokusy

         Błądzenie jest rzeczą ludzką. Człowiek jest grzeszny i ciągle narażony na pokusy. Oto prawda o człowieku. Tego, pomimo że jest to skazą na naszej naturze, nie da się z ludzkiej kondycji wymazać. Nawet Chrystus u progu swojej publicznej działalności, modląc się na pustyni, doznał jako człowiek szatańskich pokus: pokusy łatwego chleba, pokusy panowania i pokusy osobistej chwały.