Zbawienie zależy od nas

Iluż szczęśliwców będzie zbawionych (por. Łk 13,23)? Pytanie, które powraca jak bumerang w każdym czasie. Autorstwo tegoż pytania jednoznacznie przyznajemy otoczeniu Jezusa, więc Jego uczniom. I jakby nic się nie zmieniło, tylko lat w kalendarzu przybyło, a uczniowie Chrystusa to samo pytanie zadają, może nieco je modyfikując poprzez chociażby przestawny szyk zdania. Dylemat odwieczny! Najpierw wynikający z niedowierzania, czy Bóg rzeczywiście dla każdego mieszkanie przygotował. Po wtóre dylemat, albowiem znając swoją kondycję moralną ma człowiek zawsze niepokój, czy dla niego pośród zbawionych miejsce się znajdzie.

CAŁA NAPRZÓD

„Cała naprzód” – to słowa, które podobno pochodzą z czasów pierwszych statków parowych, kiedy kapitan, obrawszy cel rejsu, rozkazywał, aby cała para i moc silników zostały skierowane na turbiny napędzające łódź. Ten okrzyk bardzo mi przypomina sytuację z dzisiejszej Ewangelii. Pragnienie Pana Jezusa, aby „ogień zapłonął”, jest wyrażone z rzadko spotykaną pasją. Nauczyciel nie zostawia wątpliwości: pełne zaangażowanie się w życie z Bogiem nie będzie przyjęte oklaskami najbliższych. Chęć głoszenia Ewangelii spotka się z oporem otoczenia, ale również z moim sprzeciwem. To we mnie „dwoje wystąpi przeciw trojgu, a troje przeciw dwojgu”.

Oczekiwanie z miłością

Tej prawdy z zasad życiowych chrześcijanina wyrzucić w żadnym wypadku nie wolno. Jest to prawda o konieczności ustawicznego czuwania. Dlaczego czuwać? Albowiem Chrystus jest w drodze do człowieka i nie wolno nam przeoczyć chwili Jego przyjścia do nas.

Jak czuwać? W symbolice stroju człowieka oczekującego na Jezusa już wiele uda nam się odkryć. Biodra przepasane i zapalone pochodnie (por. Łk 12,35). W ten sposób chrześcijanie mają się upodobnić do Żydów, którzy ongiś przygotowywali się do ucieczki z Egiptu. Strojów nie mieli wtedy powłóczystych (takie utrudniałyby ruchy), lecz tylko przepasane biodra.

Niewłaściwa miłość dóbr

Na drodze do pełnego zjednoczenia człowieka z Chrystusem może pojawić się wiele przeszkód. Jedną z nich może być brak cnoty ubóstwa, który przejawia się chciwością, złym gospodarowaniem nagromadzonych dóbr, przywiązanie do bogactw tego świata (por. Łk 12,15). Naukę na ten temat osnuł wokół prośby kogoś z tłumu o interwencję u jego brata, by ten zechciał podzielić się spadkiem (por. Łk 12,13). Skąd pomysł, aby Jezusa uczynić sędzią czy rozjemcą w sprawach rodzinnych, tym bardziej spadkowych? Prawo sukcesji w Izraelu było dobrze skonkretyzowane, jednak w sprawach wątpliwych zwracano się do rabinów, by ci, jako arbitrzy, byli rzecznikami sprawiedliwości. Być może człowiek zwracający się do Chrystusa czuł się pokrzywdzony, a Jego osobę traktował za biegłego znawcę prawa, jeśli nie nawet ustawodawcę.